برآستان جانان (مولوی +دهلوی =>ملک الشعرای) بهار

صبا می‌جنبد و بازم پریشان می‌کند از سر

دلِ بدبخت اگر وقتی به حالِ خویش می‌آید

رسید ایّامِ گُل وآن شوخ خواهد رفت در بُستان

از آن روزی که می‌ترسیدم اینک پیش می‌آید

(دهلوی)

آیم کنم جان را گرو، گویی: مده زحمت برو خدمت کنم تا وا روم، گویی که: ای ابله بیا

ای دل قرارِ تو چه شد؟ وآن کار و بارِ تو چه شد؟ خوابت که می‌بندد چنین اندر صباح و در مسا؟

دل گفت: حسنِ رویِ او، وآن نرگسِ جادویِ او ، وآن سنبلِ ابرویِ او، وآن لعلِ شیرین ماجرا

ای عشق پیشِ هر کسی نام و لقب داری بسی من دوش نامِ دیگرت کردم که: دردِ بی‌دوا

چِننده‌یْ گل ار خارَش انگشت خست گنه بر چننده‌ست، بر خار نیست

****

موضـــــوعات مــــرتبط: برآستان جانان(تذکره شعرا)، بدون شرح، گوناگون __________ ======
برچسب‌ها: برآستان جانان, مولوی, دهلوی, ملک الشعرای

خــلدستان طریقت ...