برآستان جانان (فردوسی) شاهنامه /علیه الرحمه

۩۩۩ ☫  برآستان جانان (فردوسی)  شاهنامه /علیه الرحمه ☫۩۩۩

بهرام گور پس از سخن گفتن از داد در حضور بزرگان، قسم می‌خورد که اگر مأموری به مردم ظلم کند، حتی به میزان اندک، به شدت مجازاتش کند و همچنین تضمین می‌دهد که اگر در کشورش دزدی شد، خودش تاوانش را بدون هیچ‌گونه منّتی به مردم بدهد و حتی تاوانی که می‌پردازد ارزشی بیش از مال دزدیده شده دارد (به نظر من حرفش این را می‌رساند که امنیت کامل و همینطور رفاه اقتصادی را در کشور برقرار کرده است و غیرمستقیم می‌گوید هرگز دزدی نخواهد شد):

1 به یزدانِ دارنده کاو داد فر /به تاج و به تخت و نژاد و گهر

2 که گر کارداری بیک مشت خاک/زیان جویداندر بلند و مغاک

3 هم‌آنجا بسوزم به آتش تنش / کنم بر سرِ دار پیراهنش

4 وگر درگذشته ز شب چند پاس / بدزدد ز درویش دزدی پلاس

5 به تاوانش دیبا فرستم ز گنج/ بشویم دلِ غمگنان را ز رنج

6 وگر گوسفندی برند از رمه/ به تیره شب و روزگارِ دمه

7 یکی اسپِ پرمایه تاوان دهم/مبادا که بر وی سپاسی نهم

8 چو با دشمنم کارزاری بُوَد/ وزآن جنگ خسته سواری بُوَد

9 فرستمش یک ساله زرّ ودرم / نداریم فرزندِ اورا دژم

10 ز دادارِ دارنده یکسرسپاس /که اویست جاویدنیکی‌شناس

( شاهنامه فردوسی بزرگ )

در بیت دوم : کاردار : مأمور، متصدّی کارهای دیوان

در بیت چهارم : پلاس : لباس پشمین

در بیت ششم : دمه : باد و برف و بوران

در بیت هفتم : سپاس : منّت

در بیت هشتم : خسته : زخمی، مجروح

در بیت نهم : دژم : افسرده، غمگین