نشانِ اهلِ(طریقت) زِ دیگران مَطلب

۩۩☫برآستان جانان (رباعیات ) خیام ) ☫۩۩۩

تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه

هیچ کسی ،تو را آنگونه که هستی ،درک نمی کند و تو نیز ،هیچ کسی را ،آنگونه که هست ،نشناخته و درک نخواهد کرد ،زیرا هر انسانی ،از دریچه ی آگاهی خود ،به مشاهده ی تصوراتی است که خلق می کند.انسانها در جهانی مشترک زندگی نمی کنند ،بلکه با اشتراکاتی که با هم دارند ،در حال زیستن در جهان های خاص و متفاوتی هستند ،که خود ، خلق می کنند .آدمی در این منحصر به فرد بودن ،تنهاست ،به عبارتی آدمی در جهانی خاص خود ،که مخلوق خود اوست ،زندگی می کند ،و این جهان او در زوایایی با دیگران ،مشترک است ،که بر روی هم اثر متقابل می گذارند .پس انتظار اینکه دیگران را شناخته ای و یا دیگران تو را بشناسند ،انتظار بیهوده ای است .اما خودت خودت را می توانی بشناسی از طریق عمل و مشاهده ی آنچه که محصول عمل توست و البته تصحیح آن در صورتیکه ،بیان و مطابق با تو نباشد.

وه چه بی‌رنگ وُ بی‌نشان که منم

کی ببینم مــرا چنان که منم

در (طریقت) به لامکان که منم

چله ی عمر در کمان که منم

__________ ======
برچسب‌ها: اشعار, نشانِ اهلِ, طریقت, زِ دیگران مَطلب

خــلدستان طریقت ...