حکایت (طریقت)کشتیبان

۩۩۩ ☫حکایت (طریقت)کشتی  بان ☫۩۩۩

یکی از عالمان مغرور صرف و نحو که به دانش خود بسیار افتخار می کرد، روزی در کشتی نشست و به سفری دریایی رفت. او هرگاه فرصتی می یافت، توانایی خود در صرف و نحو را به رخ دیگران می کشید.

چند ساعت از سفر که گذشت، به کشتی بان گفت :« تو از دانش صرف و نحو آگاهی داری؟» ناخدا جواب داد :« نه از این علم اطلاعی ندارم. »

عالم مغرور گفت :« پس نصف عمر تو بر باد فنا رفته است. »

کشتی بان از این سخن دل شکسته شد اما به روی خودش نیاورد.

کشتی همچنان دریا را می شکافت و پیش می رفت که ناگاه به گردابی افتاد. کشتی بان فرصت را غنیمت شمرد و به عالم مغرور گفت : « از شنا کردن آگاهی ؟» عالم مسلط به صرف و نحو گفت : « نه. » کشتی بان گفت :« پس کل عمرت بر فنا است؛ چون کشتی به گرداب افتاده است و غرق خواهی شد .»

محو*می بایدنه نحواینجا بدان         گرتو محوی،بیخطر درآب ران

    آب دریا مرده را بر سرنهد        ور بُود زنده،ز دریا کی رهد؟

 چون بمردی تو ز اوصاف بشر       بحر اسرارت نهد بر فرق سر

کلید واژه ---- محو : از بین رفتن خودخواهی

 برگرفته از کتاب حکایت نی نوشته قربان محمد آبادی

میزا رضاو ناصرالدین شاه