صبوری پیشه کن اینک( طریقت)+ مثنوی

که نورحق بُود نوراً  علی نور

به امیدخدا  ،اُمید می دار

که باشد بهترین  در گاه الله

که ندهد طاعتت با معصیت نور

که باتندی همی می افتی از چشم

چراغ دوستی هرآن برافروز

زِ تیر بدگمانی می شوی پیر

که بیراهی بود هردَم  گناهی

پشیمانی به جانت خیره گردد

نگو اندیشه کن تا فصل فرجام

صبوری کن چنان تاوقت باشد

خردمندی گزین تا غم نبینی

که تا عهدی کنی اندر  میانه

 خودت رابی خودی هرگز میازار

که احمق در غلط افتد زخامی

مده هرگز جواب احمقان باز

ز خلق خوش نکو گردد جهانگیر

خردمندان عالم را دوائی 

نه پشت زین خود بسته نقاره

همآهنگی نما منما جدایی

به چاه یوسفان مو کرده ای  تو

بسی پرسیدن و گفتن بِکن خو

که خوش گوییست اصل هر نکویی

رقبیانند وُ سر بازند، بدجنس

چنین نقشی زِ عالم دار بنده

که عالم از قرین گردد گنهکار

که در پیری بدانی این سخن را

که در بسیار بد بسیار گیرند 

ز خیل عاشقان باشد  جهان پُرّ

کلید گنج خود ارباب داند

بنادانی مکن خوارش فلک وار

مگو کین را شنودستم من از پیش

مکن زنهار دیگر آزمونش

که بد گوید ترا هم در سرانجام

که تا زو ناردت جان کاستن یار

مده بازش ز پیش خود برون کن

که هر روزت بگرداند بصد رای

که حق داند که چونش آفریدست

که بهتر بینی از خود هر بتر را

حلیمی کن به کمتر کس فرو بر

همه کس را چو خورشید جهان باش

بکن اهل دلی از خویشتن شاد

مشو از یک نظر در زیر آوار

که در حسرت فرو مانی سرنجام

که درغلتیده بودست  سوزی

 کسی نشناخت قدر زندگان را

که گویندت بود : مردِ نکوکار

خود افکن باش گر استاد کاری

که چون طاوس می‌باید مگس هم

 زِ وقت تنگ جانان را  میازار

تکبر کن بپیش احمق آغاز

فروتن باش خود را خاک گردان

اگرچه بس عزیزی خوارگردی

ز دردسر فراوان سر نهی باز

که ایشانند آگاه از جوانی

که تا مالت نگردد مار و زهری

مدار او را برای سیم حرمت

بپرسش تا نگردد دل شکسته

فراموشش مکن در هیچ بابی

که در قدرت تو چون موری زبونی

تو گر بی عیب می‌جویی خدایست

رضایت را بدان در حق شناسی

بگورستان بُرو اندک زمانی

بکنجی در شو وُ می باش قافل 

به زنجیر اسیران  ده جدایی

که تا از پس نمانی در تاسف

تباهت می کند مشتی  تبهکار

که در گِل کرده باشی گوهر خویش

که شرط پیش دستی ، تنگدستی 

روا  نبود  بگویم دوزخی بود

که تاجانان نپوسد جان  نپوسد

بدان خود را که مشتی آب و خاکی

که خود اندیشه داری از عدد بیش

که نبود این سخنها را بن و بار

که خر باشد ترش روی و گرفته

مده اقرار بر کس تا ندانی

ز بگذشته  به نیکویی بگو باز

بجان بپذیر و آن منگر که او گفت

به نیکویی زفان بندش کن از خویش

نکویی خاص از بهر خدا کن

دگر مندیش از آن گر کاردانی

مبین در خلق و دل با خویش می‌دار

که آن افزون ترا بی‌شک خورد باز

بگو از صدق دل قولِ شهادت

که آن دم بهترست از خفته مردار

مکن زندیشها باطل نمازت

که هر کو عاقبت اندیش شد رست

بفکرت در حضور ذات خود باش

بپرهیز از پلیدی طبیعت

که خجلت ناردت گر شد پدیدار

که گر گویند زو  گردی روانه

بکن چیزی که باز آن کرد خواهی

همه اندیشها را کن فراموش

چراغی بهرتاریکی نگهدار

بسی لذات یابد جاودانی

بجان کندن بباید تازه رویی

یکایک کار بند و بهره بردار

مدان کس را که به زین یادگارست

زبان در کام کش وز جوش بنشین

خموشی شد کلیدِ  هر حقیقت